Nyepi day

Ik hoor zacht geklopt op mijn deur. ‘’Ja?’’ Roep ik. Geen antwoord. Ik kruip uit bed en trek gauw een lang T-shirt aan. Voorzichtig duw ik de deur open en zie daar de manager van het hotel staan. Hij overhandigd mij een papier, buigt zijn hoofd en loopt weer weg. ‘’Terimakasih’’ Roep ik hem na.

‘To the house guests of The Wing edHotel’ leest de titel van het papier.
‘Due to the celebration of the quiet day in Bali, hotel guests are not allowed to:
-Go out from hotel
-Turn on light/lamp
-Make noise
Thank you for the cooperation.
THW management, Linna S.’

Op school hadden ze het er ook al over gehad: ‘Nyepi day’. Het Hindoeïstische nieuwjaar, een dag waarop heel Bali stil ligt. De winkels zijn gesloten, alle lichten langs de wegen en huizen zijn uit en zelfs het vliegveld is gesloten. Deze stilte dag is om alles weer vanaf ‘nul’ te laten beginnen. Moet toch te doen zijn denk ik bij mezelf, een dagje lekker lang uitslapen, muziek luisteren en wat internetten. Maar zover is het nog niet. De dag voor Nyepi is namelijk een groot feest. Deze dag staat in het teken van offeren, muziek en parades. We verzamelen met onze scooters bij de plaatselijke Carrefour, vanuit daar vertrekken we naar Denpasar. Onderweg zie ik allemaal verschillende ‘Ogoh Ogoh’s langs de kant van de weg staan. Grote beelden van papier-maché, die paraderen ze ’s avonds door de dorpen en steken uiteindelijk in brand. Het zijn werkelijk kunstwerken waar ik naar kijk, die steek je toch niet in de fik! Dan komen we aan in Denpasar, ik zie mensen uitgedost in traditionele kleding, muziek galmt door de straten en de geur van gebraden vlees doorboort mijn neus. We zetten onze scooters weg en voegen ons bij de stoet. Voor mij zie ik een levensgrote Ogoh Ogoh, het is een slang met vijf koppen, de ogen gloeien felgroen. Na een lang stuk lopen stopt de stoet op een kruising waar een traditioneel Balinese dans word opgevoerd, daarna lopen we weer terug. Ik ben ondertussen behoorlijk moe van de warmte en alle chaos. Ik ben ook blij wanneer we eindelijk weer op de scooter terug naar huis zitten.

Eenmaal thuis gekomen stort ik mij op mijn bed met mijn telefoon in mijn handen. Tijd om mijn berichten even te checken. Ik probeer verbinding te krijg met het netwerk maar het lukt me niet. Ik ren naar mijn vriendin en vraag aan haar of het netwerk het bij haar wel doet. Ook bij haar ligt het eruit. Ik klem mijn kaken op elkaar en loop chagrijnig weer terug naar mijn kamer. Een dag binnen zitten en stil zijn? Prima, maar de wifi eraf gooien vind ik ook wat overdreven. De volgende dag rol ik om half 1 uit bed, nog steeds een beetje chagrijnig dat ik geen internet kan krijgen. Toch vliegt de dag al gauw weer voorbij, voordat ik het weet is het alweer donker. Maar dan ook echt pikdonker, aangezien alle lichten uit zijn in Bali. Ik zoek stilletjes mijn vrienden op en we besluiten een ouderwets spelletje ‘Truth or Dare’ te doen. Iemand wordt uitgedaagd om naar het dakterras van het hotel te sluipen. De uitdaging wordt aangenomen en we besluiten met z’n allen te gaan. We rennen met een zaklamp het binnenhofje over de trap op, eenmaal bovengekomen valt onze mond open. Miljoenen gele puntjes vonkelen trots over ons heen. Ik til mijn hoofd zo ver als ik kan naar achteren en zie de hele Melkweg over mij heen hangen, dit is waarschijnlijk het mooiste uitzicht wat ik ooit heb gehad. Gek hoe een beetje licht je uitzicht op de sterren kan verpesten! Ik heb in Bali al veel mooie natuur gezien maar ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik deze sterrenhemel zag. Ja ik hoor je denken: zo kan die wel weer (de Hollandse nuchterheid)! Ik zal het hier dus ook bij houden, maar echt.. je had het moeten zien! ;)