Thuis, maar net niet helemaal

Met een dubbel gevoel loop ik door de gangen naar mijn klas die ik voor het laatst les zal geven. Tijd is echt voorbij gevlogen. Ik kan me nog zo goed de eerste keer voor de geest halen, hoe de leerlingen zo nieuwsgierig waren en mij het hemd van het lijf vroegen. Ik wist dat deze dag zou komen maar toch ben je er niet op voorbereid. Het rare van vele weken op één plek besteden is dat je na een tijdje het accepteert als je thuis. Natuurlijk zit het in je achterhoofd dat dit niet echt je thuis is maar toch voelt het wel zo. Je hebt je vaste plekjes waar je boodschappen doet, je brood haalt, je was wegbrengt… het wordt een routine die je dagelijks op de automatische piloot uitvoert. Je staat er nauwelijks bij stil dat deze routine niet blijvend is en je na een tijd weer terug moet naar de oude routine in je thuisland. De routine van Nederland roept bij mij zowel positieve als negatieve gevoelens op. Natuurlijk wil ik weer graag met vrienden afspreken en mijn sporten uitoefenen. Maar of ik terug wil naar de schoolroutine van stages en opdrachten, het land waar iedereen haast heeft en alles snel en goed moet gebeuren of waar iedereen zo met zichzelf bezig is… liever niet.

Als ik nu wederom kijk naar de fasen die men doorloopt tijdens een lang verblijf in het buitenland, zou ik zeggen dat ik nu toch onder de curve van de honeymoon fase zit. Niet omdat het hier niet leuk is, maar puur omdat het mij beangstigd te bedenken weer terug naar huis te moeten!

Gelukkig heb ik nog vijf weken de tijd om Bali over te scheuren en elk hoekje te verkennen. Deze gedachte hou ik dan ook in mijn achterhoofd wanneer ik mijn laatste les heb gegeven en van het lokaal terug naar mijn kamer loop. Dit is een ervaring die ik nooit zal vergeten. Een fantastisch eiland met fantastische mensen en een bijzondere cultuur.

Goed.. tijd voor mijn zomervakantie. Tot over 5 weekjes!