Hagelslag of rijst?

Drie weken voor vertrek werd mij uitgelegd welke fasen je over het algemeen doorgaat als je voor langere tijd in het buitenland zit. De eerste fase noemen is de ‘honeymoon fase’. De fase waarin alles prachtig en leuk lijkt. Na ongeveer drie of vier weken zakken de meeste mensen in een dal. Dit is de fase waarin ze dealen met de ‘culture shock’. Uiteindelijk komt iemand hier wel weer uit maar dat hangt af van het persoon hoe snel dit is.

Vandaag is mijn 2 maanden jubileum. Nog 3 maanden en twee weken voordat ik weer terug naar huis keer. Bijna halverwege, toch zit ik nog steeds te wachten op dat diepe dal. Komt die eigenlijk nog wel? Natuurlijk heb ik wel mijn momentjes waarop ik verlang naar een broodje hagelslag of -geloof het of niet- een verfrissende regenbui. Daarbij zou je denken dat de rijst (wat ik bijna twee keer per dag eet) onderhand uit mijn neus en oren komt, toch dit is niet het geval. Ik snap ook werkelijk niet waarom Nederlanders van die aardappeleters zijn. Laten we gewoon lekker met z’n allen rijst gaan eten vanaf nu. Anyway, laat ik je het ‘Bali-is-zo-geweldig’ praatje dit keer besparen. In plaatst daarvan zal ik een paar dingen beschrijven waar ik mij hier wel aan stoor.

1. De punctualiteit.
Op donderdag ontvang ik een sms. ‘’Please be at the Carrefour at 8 AM on Saturday for cooking lesson’’. Great, net een weekend weg gepland. Dat wordt me dus mooi de neus doorgeboord omdat mijn docent lekker ‘op tijd’ is met het doorgeven van zijn plannen. Daarbij, 8 uur in de ochtend?! Wie gaat er nou om 8 uur in de ochtend staan koken? Goed, get over it en hopen dat de kookles het waard is. Die zaterdag sta ik keurig om 5 minuten voor 8 bij de Carrefour. Wachtend op mijn docent. Al gauw verstrijken er tien minuten, daarna nog eens tien… na 40 minuten komt hij dan eindelijk aankakken. Hij begroet me alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij zo laat is. Lichtelijk geïrriteerd volg ik hem naar het huis waar we de kookles krijgen. Eenmaal daar aangekomen word ik verzocht nog ‘eventjes’ te wachten op de man die ons zou verder helpen. Je raad het al, ook bij deze man duurt het nog een uur voordat hij eindelijk opkomt dagen. Ik had dus nog prima anderhalf uur langer in bed kunnen blijven liggen!

2. De schijn.
Eerst krijgen we een lunch voorgeschoteld. Ik kijk naar de borden die voor mij staan. Bijna elk bordje bevat iets geels, groens of roze. Het lijkt allemaal op gelei. Er gaat een kleine rilling over mijn armen terwijl ik iets glibberigs, roze en worm-vormig naar binnen breng. Geen idee wat ik eet. ‘’First try, then ask what’s in it’’ was de filosofie van deze docent. Ik moet hard mijn best doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Het was erg smakeloos, het enige wat een beetje smaak gaf was de berg palmsuiker die mijn docent eroverheen gegooid had. Uiteindelijk heb ik van elk bordje iets gegeten. Kon ik in elk geval zeggen dat ik het had geprobeerd, mocht mijn docent er naar vragen. Om twaalf uur gaan we dan eindelijk koken. Maar ook dan zit ik uit mijn neus te eten. Het meeste eten was al bereid. Het enige wat ik nog doen was het snijden van de bonen en het wassen van de groenten. Daarbij mocht ik slechts één keer een paar bonen snijden, zodat de andere studenten ook een kans kregen. In die ene minuut dat ik aan het snijden was maakte mijn docent geloof ik vijf verschillende foto’s van mij. Ik weet waarom hij dat doet, zodat hij de buitenwereld kan laten zien wat een fantastische programma’s hun universiteit aanbiedt. Dit was niet de eerste keer dat dit voorkwam. Er zijn talloze andere voorbeelden waarin ik mij net een paradepaard voel. Begrijp me niet verkeerd, het is soms erg leuk dat veel mensen hier naar je opkijken maar toch kan het ook erg vermoeiend zijn.

Maar! Hiervan afgezien heb ik toch weer genoten van de gastvrijheid, grapjes en hartverwarmende glimlachen. Wanneer en óf ik nog in een dal terecht ga komen, ik weet het niet. Mijn ‘ik-wil-een-broodje-hagelslag’ momenten zullen vast en zeker blijven, maar voor nu vind ik rijst ook geen probleem ;-)