Shanti shanti shanti

Zodra ik het zand langs mijn tenen voel woelen voel ik mij net een klein kind. Ik gooi mijn tas op de grond, smijt mijn kleren erop en ren in mijn bikini het warme water in. Ik voel de kracht van de golven op mijn lichaam terwijl ze tegen me aanslaan. Met een brede lach op mijn gezicht draai ik mij richting het strand en laat me volledig in het water vallen. Veel mensen om mij heen zijn aan het surfen, het duurt dus ook niet lang voordat ik er zelf eentje in mijn handen heb. Enthousiast spring ik op het board, of ik weet waar ik mee bezig ben? Geen flauw idee. Met een goede portie enthousiasme en doorzettingsvermogen kan je al een heel eind komen lijkt mij! Na een goed uur surfen houd ik het voor gezien. Die goede portie enthousiasme en doorzettingsvermogen werden toch al gauw de kop ingedrukt na kilo’s zout in mijn mond, ogen en neus. Eenmaal op het strand pak ik rustig mijn handdoek en leg deze uit op het zand. Een beetje buiten adem laat ik mij op het laken zakken naast mijn vrienden. Als ik een beetje tot rust ben gekomen begin ik om mij heen te kijken. Al gauw merk ik een groepje mannen aan mijn rechterkant die erg dichtbij zitten. Drie van de vier mannen hebben een telefoon in hun hand die onze richting op wijst. Maken ze nou foto’s van mij? Opeens word ik op mijn schouders getikt. Ik kijk achterom en zie een vrouw in islamitische kleding gehurkt naast mij zitten. Haar man staat twee meter verderop met een camera in zijn hand. Ik grijp mijn handdoek onder mij vandaan en sla hem volledig om mij heen. Please leave me alone! kon ik alleen maar denken. Even later komt er een oude vrouw langs die mij een paar armbandjes probeert te verkopen. ‘’Tidak terimakashi’’ Nee bedankt. Nog geen seconde later komt er een man langs die ijs probeert te verkopen, daarna een ringenverkoper, een strandmatjesverkoper, hoofdsteunverkoper, pijltjesschieterverkoper en tattooverkoper. Ik weet wat je denkt: what the…?! Zal ik Bali’s motto eens vertellen? Shanti shanti shanti, dit staat voor ‘rust’. Nou, je mag rustig zeggen dat ik het daar enigszins mee oneens ben. Maar ik blijf optimistisch! Terwijl ik terug loop naar mijn scooter graai ik in mijn tas voor mijn sleutels. Ik haal er wat dingen uit om beter te kunnen zoeken, en nog een paar dingen, langzaam begint de paniek toe te slaan. Waar zijn mijn sleutels?! Shit, shit, shit! Overkomt mij weer. Gelukkig ben ik niet alleen en kan ik bij een vriendin achterop springen. Vrolijk rijden we weer richting ons appartement. We zouden met twintig minuten weer thuis kunnen zijn, de weg weten we niet precies maar ach, dat vragen we onderweg wel. Voordat we het weten rijden we al drie uur rond. Het is ondertussen alweer tijd om te tanken. Lichtelijk in paniek schreeuw ik over het terrein van het tankstation of er iemand is die Engels spreekt. Al gauw komt er een vriendelijk jonge man op mij af. Na een half uur overleggen hebben we dan eindelijk de route in ons hoofd. Op hoop van zegen… wanneer we uitkomen op een bekende weg gillen we het uit van blijdschap. De volgende dag probeer ik contact te leggen met de verhuurder van de scooter om te laten weten dat ik mijn sleutels ben kwijt geraakt. Al gauw krijg ik bericht van hem, voordat ik het weet staat hij met een nieuwe scooter op de stoep. Wat een service! Hij tilt het zadel van de scooter op en trekt er een klein pakketje uit, het lijkt op geld. Hij zegt: ‘’We’ll keep this discreet’’. Op dat moment komt mijn vriendin eraan lopen en frommelt hij het weer gauw terug. Wat is er zojuist gebeurd? Waarom geeft hij mij geld? Vol verbijstering leg ik aan mijn vriendin uit wat er zojuist was gebeurd. Hij zal mij toch geen geld gegeven hebben om seks met hem te hebben? Zo raar zou het ook niet zijn, aangezien veel Balinese mannen je aankijken alsof je een pornoster bent. Maar wat moet ik hiermee! Als de man weg is besluiten mijn vrienden te kijken hoeveel er inzit. Ik niet, ik wil er niets mee te maken hebben. Toch wiebel ik in spanning op mijn stoel terwijl ik ze het zadel van mijn scooter zie optillen. Mijn vriendin schreeuwt: ‘’1,5 miljoen rupiahs!’’. Ik hoor het aan haar stem, er klopt hier iets niet. Ik sta op en loop over het gras naar haar toe. ‘’Bullshit’’ zeg ik onzeker. Ze houdt het pakketje omhoog en zegt: ‘’kentekenbewijs’’. Het voelde alsof er een gewicht van 50 kilo van mijn schouder afviel. Natuurlijk was dat het, we moesten het discreet houden omdat de scooter niet officieel is geregistreerd. Iets wat wel meer voorkomt in Bali. Wat een opluchting. Genoeg spanning gehad voor de komende tijd zou ik zeggen, al ben ik bang dat dit nog lang niet alles is geweest…