Living a dream

Gretig pak ik mijn camera tevoorschijn. Wat grappig al die vogelkooitjes naast elkaar! Maar zodra ik dichterbij loop zie ik pas wat er nog meer bij staat. Het zijn niet alleen vogels die verkocht worden op deze markt, ook zie ik katten met ontstoken oogjes in kooitjes, kuikens die in alle kleuren van de regenboog zijn geverfd, aapjes aan een kettinkje en zelfs vleermuizen die zich verschrikt inpakken als iemand langs komt. Je kan het zo gek niet bedenken. Ik voel mijn maag zich omdraaien, walgelijk om dit alles te zien. In Nederland zou dit nooit toegestaan zijn.

Gelukkig krijg ik de week daarop even een break van Bali. Lombok en Gili Trawangan staan namelijk op de planning! Maar eerst een ticket regelen voor de boot, dus hop op de scooter! Ik zwier weer door het drukke verkeer heen totdat ik moet afremmen voor een stoplicht. Als ik bijna stilsta zie ik aan mijn linkerkant een man langs de weg zitten. Hij heeft geen t-shirt aan.. Ook geen broek.. Ah hij heeft vast wel een onderbroek of iets dergelijks aan. Maar die gedachte wordt ruw verstoord waarna de man gerust zijn benen spreid. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en weet even niet wat ik moet denken. Dan hoor ik mijn vriendin achter mij op de scooter hard in de lach schieten. Snel daarna lig ik zelf ook slap van het lachen. Wat kan Bali toch een raar eiland zijn.

We rijden al gauw een dik uur rond. Daarom besluiten we iemand langs de weg te vragen naar de haven om een ticket te boeken. Na tien minuten heen en weer praten met een Indonesiër, biedt hij ons plotseling aan om ons er met de auto heen te brengen. Daar zeggen we geen nee tegen! Dat zou iemand in Nederland niet zo snel voor mij doen! Zo heeft Bali dus zijn voor en nadelen.

Eindelijk een ticket voor Lombok op zak. De planning? Vulkaan Rinjani overwinnen! Na veel onderzoek, gevraag en gebel staat het eindelijk vast. Twee dagen lang 3726 meter klimmen om de top van Rinjani te bereiken. We komen aan bij het huis waaruit we starten. Als ik word voorgesteld aan mijn tour gids en drager kom ik te weten dat ze nog maar 18 jaar zijn. Slechts twee jaar jonger dan ik, maar toch! Moeten die jongens twee dagen lang naar mij uitkijken? Het zal wel goed zijn denk ik maar zo. Als we beginnen te lopen zie ik dat de drager minstens 25 kilo aan spullen draagt en dat ook nog is op een onmogelijke manier. Een lange stok met aan weerszijden manden waar de spullen inzitten, deze hangt hij over zijn schouder. Als ik verder kijk zie ik ook nog eens dat hij op slippers loopt. Hoe is dat mogelijk! Niet veel later geeft hij mij ook nog is een hand om te voorkomen dat ik uitglij wanneer ik naar beneden stap. Ik denk dat dit het eerste persoon is die ik ben tegengekomen die het dichtste bij superman in de buurt komt. Als we 7 uur hebben gelopen bereiken we het kamp waar we zullen overnachten. Eindelijk wat rust! Al krijg ik die niet voor lang, de wekker staat namelijk op half 2 s nachts. Dan zullen we verder lopen naar de top. Als mijn wekker afgaat schiet ik gauw in mijn schoenen. Wanneer ik naar buiten stap zie ik een adembenemende sterrenhemel. Ik kijk vol verwondering naar boven en merk niet eens dat ik hevig aan het klapperen ben met mijn tanden van de kou. De gids laat ons weten dat het tijd is om naar de top te gaan. Ik pak mijn zaklamp tevoorschijn en schijn ermee voor me uit. Die spieren in mijn benen voelen nog vermoeid aan van de vorige dag. De klim is zwaar en erg glad. Voor elke stap die ik in het zware grind zet zak ik er weer bijna twee terug. 3 uur verder lijkt de top bijna binnen handbereik, maar schijn bedriegt. The hardest part is yet to come! Mijn lichaam protesteert hevig, na elke drie stappen zou ik het liefste 10 minuten willen zitten. Echter zou ik het dan niet bereiken voor zonsopgang, dus door bikkelen! Ik kruip ondertussen bijna op handen en voeten naar de top, als ik eindelijk het laatste stukje heb bereikt trek ik mezelf op aan een rots en kijk om me heen. Ik zie de kustlijn van Lombok liggen en daarnaast de Gili eilanden. I made it! Stiekem ben ik toch een beetje trots op mezelf.

Na dezelfde lange weg naar beneden voel ik dat mijn spieren volledig hebben opgegeven. Wat ben ik dan ook blij wanneer we met de boot verder reizen naar Gili Trawangan. Een prachtig eiland waar ik even kan bijkomen. Gili T is zo klein dat er geen motorisch verkeer is. Alles wordt op de fiets gedaan of met paard en wagen. Heerlijk om na drie maanden als een rasechte Nederlander weer even op de fiets te kunnen springen! Terwijl ik door de straatjes fiets van Gili T raak ik al snel verliefd op de relaxte sfeer en mooie omgeving. Veel knusse restaurantjes, prachtige stranden met hangmatten en schommels, vriendelijke glimlachen en heerlijke aardbeien milkshakes. Ik wil hier nooit meer weg! Al weet ik dat die tijd er al snel aan zit te komen. Maar voordat ik Gili T weer verlaat, staat er nog een avontuur op het programma: Duiken.

Je kent het wel, een bucketlist. Zo stond er op die van mij dat ik altijd nog eens wou gaan duiken. En waar beter dan op een tropisch eiland? Ik heb al gauw een duikschool gevonden en schrijf me in. Een Amerikaanse man komt op mij af en stelt zich voor als mijn instructeur. Let's do this! Ik krijg een zuurstoftank op mijn rug gehangen en een paar flippers aan mijn voeten. Eerst krijg ik in het zwembad instructie voor het gebruiken van de uitrusting. De eerste keer dat ik onder water ga met de zuurstof tank begin ik bijna te hyperventileren, wat een raar idee om onder water te ademen! Na wat oefening krijg ik toch al gauw de smaak te pakken. Daarna vertrekken we met een boot de zee op, waar ik echt zal gaan duiken. Er gaat een kleine tinteling van spanning door mij heen wanneer ik mij achterover het water in laat vallen. Ik laat mij dieper naar de bodem zakken en begin dan te zwemmen. De vissen lijken ongestoord door mijn aanwezigheid, ze zwemmen rustig langs mij heen. Ik zie vissen in alle kleuren van de regenboog en het koraal danst langzaam heen en weer. Wat een ervaring, dit zal zeker niet de laatste keer duiken zijn voor mij!

Na deze ontzettend mooie week is het dan toch weer tijd om terug te keren naar 'huis', naar mijn eigen kamertje in het prachtige Bali.

Feels like I am living a dream!