Krijgersdans

Op zondagavond open ik mijn mail en zie ik een nieuw bericht van mijn Indonesische collega. Of ik even een 16 pagina’s tellend verslag van hem wil nakijken. Met enige tegenzin open ik het bestand en begin met het lezen van de introductie:

‘’On this globalization era that signs complicated problems, tight competition and sustainable changes is the thing that should be faced and passed by professional attitude. If that globalization claim is not anticipated well, he will be the loser at his own country…’’

Waar heeft hij het in hemelsnaam over? Ik ben nog geen 195 woorden verder of ik heb al meer dan twintig aanpassingen gemaakt. No way dat ik dit af ga maken. Maar hoe ga ik hem uitleggen dat dit verslag onmogelijk is om na te kijken? Al helemaal nadat ik geleerd heb dat Indonesiërs nogal indirect zijn om de ‘harmonie in de samenleving’ te bewaren. Als ik klaar ben met de introductie scan ik nog even gauw door de rest heen, wat verrassend genoeg aardig oké lijkt (God knows how). Ik typ een bericht onder het bestand en probeer op een subtiele manier uit te leggen dat ik er geen touw aan vast kan knopen. Ik had mij er tot nu toe nog niet aan gestoord dat het Engels hier zo laag ligt, het lesgeven wordt er heerlijk door. Ik hoef me weinig druk te maken over het maken van fouten of over bijdehante leerlingen die mij denken te kunnen dissen door te zeggen: ‘’Als docent Engels hoor je er toch alles van te weten?’’. Daarbij krijg je hier in Indonesië veel waardering voor je werk en zijn de leerlingen over het algemeen vrij gemotiveerd.

Laatst werd ik nog uitgenodigd voor een ceremonie ter ere van de God Saraswati. De God van wijsheid en kennis. De dag voor de ceremonie zag ik tientallen leerlingen hard aan het werk met de versieringen, de muziek en offertjes. De dag daarna, zaterdag, zie ik wederom tientallen leerlingen en docenten in en rondom te tempel van de universiteit. De muziek galmt luid, de versieringen wapperen in de wind en de offertjes stapelen zich op voor de tempel. Ook zie ik optredens van leerlingen, omhuld in de meest gekke kleding voeren ze de meest gekke dansen op. Ik moet er een beetje om lachen terwijl ik er naar sta te kijken, ‘ziet er toch niet uit’ denk ik bij mezelf. Maar dan bedenk ik mij hoe bijzonder dit eigenlijk is. Deze leerlingen doen dit samen, ze dragen allemaal hun steentje bij en doen dit ook vol overgave. Ik zie mijn leerlingen in Nederland zich nog niet zo snel schminken en aankleden in de meest uitbundige kleding om vervolgens een ‘krijgersdans’ op te voeren. Ik zie en voel een sterke band tussen Indonesiërs.

Ondanks dat het niveau van Engels hier over het algemeen vrij laag ligt, zijn de inwoners hier wel een hechte samenleving en gemotiveerd om te leren! En laat ik hier nog 6 weken lesgeven, nog tijd om mijn eigen steentje bij te dragen dus :-)

Ps. Op verzoek voeg ik bij deze blog wat extra foto’s en bedankt voor alle leuke reacties die ik tot nu heb gekregen!
(We zijn alweer over de helft, tijd vliegt!)