Ode aan mijn scooter

Ik druk mijn knipperlicht van mijn scooter aan naar links. Het weggetje wat we inrijden slingert van de ene kant naar de andere en hoe verder we komen hoe smaller en slechter het wegdek wordt. Ik probeer de gaten en stenen zoveel mogelijk te ontwijken maar opgegeven moment lijkt dat onmogelijk te worden. Overal waar ik kijk liggen grote kiezelstenen, hier en daar zie ik kleine stukjes van wat ooit een betonnen weg heeft moeten voorstellen. Af en toe scheurt er een Indonesiër op de scooter langs mij heen alsof het niks is. Terwijl ik met 5 kilometer per uur over de gaten en scheuren in de weg heen sputter. Al rijdend zie ik een vrouw afval dumpen, een krottenhuisje en een man die wat hout bij elkaar sprokkelt. Hoe kan dit ooit de weg zijn naar een van de bekendste olifantenparken in Azië? Ik vertrouw de navigatie maar weinig en vraag dus aan een passerende Indonesiër of dit de weg is naar het safari park. Hij roept vrolijk terug dat we aan het einde links moeten en er dan zijn. Komt hier ooit wel een einde aan? Wanneer we eindelijk weer een normale weg oprijden zien we al gauw het safari park. Een grote parkeerplaats die keurig is onderhouden, de heggetjes strak geknipt en geen vuil te bekennen. Wat een contrast met wat ik 200 meter terug nog heb gezien.

Ook het park zelf ziet er keurig onderhouden uit. Het is groot maar er is een vrij klein gebied voor mensen om te lopen. De olifanten staan bij het hek en we mogen ze bamboe voeren. Weifelig loop met een stokje richting een olifant. Hij strekt zijn slurf uit en krult het om het stokje heen. Ondanks zijn grote verschijning voel ik me al gauw op me gemak. Natuurlijk loop ik hier met dubbele gevoelens, worden deze olifanten wel goed behandeld? Voordat ik besloot hier heen te gaan had ik al wel wat onderzoek gedaan naar dit park en tot de conclusie gekomen dat de olifanten hier goed behandeld worden. Dat gevoel werd al helemaal bevestigd toen ik drie olifanten met elkaar zag stoeien in het waterbassin van het park.

Na een goede 3 uur besluiten we onze weg terug naar het hotel te vervolgen. Het duurt niet lang voordat het begint te regen. Een druppel, twee druppels… en daarna giet het als een malle. We rijden bergafwaarts en dat kan niet veel goeds betekenen, al het water dat nu valt loopt natuurlijk naar beneden. Ik zie het water links en rechts langs me heen razen. Weer rijden we met 5 kilometer per uur door de straten, ik trek mijn voeten zover mogelijk omhoog om ze droog te houden, niet dat het veel uitmaakt. Ik zag het nieuws in Nederland al voor me: ‘’Honderden doden in Bali wegens overstromingen veroorzaakt door zware regenval’’ en dan zie je een shot van een paar mensen die nog op de scooter door de ondergelopen straten proberen te rijden. Afgezien van mijn gerimpelde vingers door al het vocht, mijn natte kleren en de kou, ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Het mag misschien ‘lame’ klinken, maar wat ben ik trots op mezelf wat ik tot nu toe allemaal met die scooter heb bereikt. Ik durf eindelijk met tachtig over de grote wegen te scheuren, iemand achterop te nemen en bergweggetjes of ondergelopen straten kijk ik ook al niet meer van op. En dat terwijl ik een paar maanden geleden nog in mijn broek zou schijten als ik bij iemand achterop zou moeten. Maar goed, even afkloppen…